Zamanın Nihayeti.

Bir tünele giriyoruz seninle,

Uzun.

Evveli yok.

Zamanın içinde yürümeye başlıyoruz sonra.

Hayal kurmayı öğretiyorsun bana.

Zamanla yanmayı, tutuşmayı bir aşka!

Henüz tanımışken seni,

Gözlerin, aşkla tanıştırıyor beni,

Bakıyorum.

Bilmeden, görmeden rengine yalnızca bakıyorum.

Gizlice içime saklıyorum.

Uyur uyanık gordugum tek fotoğraf oluyorsun sen.

….

An geliyor,

Sen güneş oluyorsun, baktığım ay, bazen ışıldayan bir yıldızda gözlerin.

Sen yanımda olmasanda biliyorum.

Hem kokunu çekmesemde ben bazen deli rüzgarda duyumsuyorum.

Bazen tenime değiyor avuçların.

Titriyorum…

Kalbimin denizi oluyorsun,

Hırçınca kıyılarıma varıyorsun,

Sezdirmeden..

Usulca kilitliyorum kapılarımı,

Çilingirim oluyorsun;

Aralıyorsun her şeyi,

Her şey geliyor ardından seninle!

Böylece;

Zaman tünelinde kayboluyoruz yürürken

/ Nihayetinde,

Yürümek yetmiyor koşuyoruz adeta.

Koştukça sızı’larım azalıyor,

Koştukça sana geliyorum!

Buluyorum seni,

Sende kendimi!

Dönüyor dünya şimdi…

Ƥҽℓᶖɳ õ.

20Dört.9.İkiBin10

__________________