Öğreti

***

Öğreti





Yok oluşun varoluşundan doğarken tenim,
Tutsaklığa gömülmüşken kelimelerim,
Söz susar!

Varoş bir dünyanın serserisidir yüreğim,
Antika bir dükkan gibidir umutlarım,
Hep bir parçasını geride bırakan ama solmayan,
Yitirilmeyen!

Zaman geçer, zaman bekler bizi…
Biz büyürüz,
Hayat büyür,
Umutlar büyür ağıtlarımızla…
Ağıtlar ki yolcuların şarkılarıdır.
Biraz uzak, biraz acı…

Acılar ki doğurmadı mı bizi hayata?
Hep bir adım geride durmadı mı hayat?
Koridorlarca uzanmış feryatlar kadar uzak…
Ki ben hatırlıyorum o kireç duvarların çıkıntılarını saydığım günleri
Unutmamalısın,
Tek tek öğretmedi mi hayat bize pervasızca? !
Günahlar ve sevaplar yarışırken ruhumda,
Bumerang gibi kördüğüm olurken ben,
En iyi öğrendiğim şey’di inadına gülümseyişlerim!

Ƥҽℓᶖɳ õ.
30/On/On