Kadın...

---

***

Kadın...

Kadın,
Öyle çok kırıldın ki, parçalara bölünmüş asal bir camsın, yoktur gücün toplamaya buzlarını… Yücesin sen, bilirsin… Dik durursun, yenilgilere, kırıklıklara, bitmişliklere… Sevgilerin hem önünü hem ardını noktalarsın… Sen seversin ardından bütün renkler maviyi kollar. Bütün renkler, seni. Ve vazgeçmezsin, seversen. Her şeyi, her şeye rağmen. Taşır omuzlarında hep güzü. Bir ilk bir son… Umutları eteklerinde küçülür. Filizlenir ardından tohumları toprağa bırakılmış bir acı… Ki bu ne ilk ne son…

Kadın,
Ayrılığın dokturudur… Parçalara bölünmüş bir kalbin tamircisi… Ki her giden bir parça götürür kendiliğinden… Kendinden bin parça bırakır da kalpten on bin parça söküp götürür. Sen dikmeye çalışırsın, yama yaparsın gittiği yerden. Elbette… Ne öğretildi sana, acı kırıklıklardan, zamansız ayrılıklardan başka… Ummadığın her aşkı ummadığın anda kaybetmeyi öğrenmiştin hayat okulunda… Faili meçhullerce…

Kadın,
Sen kendi şiirinin temasısın. Kendi hayatının şiirisin ve şiirdir hayatın… Kaleminin ucuna kelebekler konmuş, kanatları fısıldar, yeni gün yeni umut. Nafile, hep inanırsın… Sen kadınsın… Beline kırmızı kuşağı bağlanmış bir gelin kadar narindir yalnızlığın, unutulmuşlukların… Ve kandırıldığın bütün aşklar bir masal kadar… Ama şimdi hayal etmek, çıkmaz bir sokağı aşmak kadar uzak…

Kadın,
Bütün yükünü hayatın, sırtlanıp; taşıdın sen… Ellerinde, bileklerinde, yüreğinde… Bir valiz dolusu gamze taşıdın, yüzüne asamadığın… Kırışmış ve öylesine… Öyle çok kırıldın… Hatırla, o değimsiz aşka kadavra etmiştin ruhunu… Ki pençe izleri hala durur yüreğinde… Parçalanmışlıkların…

Kadın,
Uyandır midyenin içine gizlenmiş gülüşü,
Çünkü artık hepsi birer düş!
Ki bu ne ilk ne son…

Ƥҽℓᶖɳ õ.
10Sekiz.Bir.İkibin10Bir