Ve seni düşününce beynimi deliyor matkap misali bir bilmece.
Son'u yok.
Bazen hırçınlaşıyorum,
Köpek gibi havlıyorum bütün acılarımı.
Ağıtlar dinliyor ve yakıyorum,
Aydınlık için.
Bana uzaktan baktığını bile bile..
Bütün hisleri köreltip tek tek işliyorum,
Sabretmeyi öğreniyorum.
Ve serkeş isyanlarım çıkıveriyor sandıktan,
Olduğu gibi görünmekten bıkmış.
Yatıştırıyorum.
Bazen zehrini akıtacak bir yılan gibi usulca sokuluyorum içime,
Kayboluyorum.
Ve tenhalara gizliyorum kendimi,
kaçarcasına ruhumdan.
Bu aşk için küfrediyorum ve hattâ dövüyorum ben beni.
...
İnsan neden beklemekten caymaz anlıyorum şimdi.
Dilde solmuş bütün vecizleri susturuyorum.
İnfaza ve
Bekledikçe yargılamaya devam ediyorum.
Ruhumu kafese hapsetmekten zevk alıyormuşçasına kahkahalar atıyorum kimi..
Kimse bilmiyor, ben rivayete koşuyorum..
Ƥ.õ.
02.Haziran.2Bin10 | -⁞-
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder