Kalsın...

***

Kalsın...




İçimden şehirler geçiyor, metrekarelerce insan, metrekarelerce sen.
Adı yok.
Tarifi yok yollarının.
Sana ulaşmanın imkanı yok, sınırı yok surlarının.

İçimde bir sonbahar hüznü ki, yapraklarca sen, kurumuş sayfalarca sen.
Bu mevsimin içinde kayıp bir beden,
Rüzgar savurur, oradan oraya.
Yerim, yurdum yok; kavuşmanın oluru hiç yok.

Yüreğimde bir mutsuzluk, bir umutsuzluk almış başını gidiyor,
Gitsin!
Yüzüme en çok hüzün yakışır.
Kokunun tükendiği bu viran yerde adım bile yok olur!
Her adım beni sana uzaklaştırır.

Kalemimin ucunda bir şiir,
Tutturmuş illa sen diyor…
Desin! Demezse gömülür bütün cümleler yalnızlığa,
Yeter ki tükenmesin kalemimden ismin, gözlerinin rengi tükenmesin,
Senden bir şeyler kalsın,
Menzilinde kalsın istiyorum, gözlerinin gözlerime attığı son bakışının imzası!

Ƥҽℓᶖɳ õ.
9.Mayıs.İkibin10Bir